Ein, stein, schluss…

Een, twee, drie daar is het blog! Na een weekend vol van indrukken zijn we weer aangekomen in een normale werkweek.

Afgelopen zondag hebben wij Yad Vashem bezocht. Het was een erg indrukwekkend bezoek. Bizar om in woorden, beelden en persoonlijke verhalen te zien en te horen wat de Joden hebben meegemaakt in de WO2. Zo enorm mensonwaardig!

Het was vaak wel even slikken tijdens het lopen door het museum. Aan het einde dacht ik, ‘yes vrede!’ Maar het woord en de beleving bij vrede had voor zoveel Joden een hele andere betekenis. Je hoorde verhalen over mensen die zich afvroegen wat voor zin het nog had om verder te leven; hun hele familie was uitgemoord. Joodse vrouwen die er alles aan doen om niet zwanger te raken, omdat het huilen van een kind hen herinnert aan de kampen.

'Vrede' wat voor ons zo vanzelfsprekend is. Terwijl het een wonder is dat er vrede is, maar ook dat we vrede in ons hart hebben. Hemelse vrede om opnieuw te durven en willen beginnen.

Afgelopen maandag nog vol van de indrukken en gedachten naar het werk gegaan. Er waren een aantal workshops georganiseerd: Creatief schrijven en koekjes bakken. De mensen genoten er enorm van. Alles was in het Hebreeuws, dus ondertussen ‘creatief’ gehaakt en genoten van de enthousiaste gezichten van de mensen.

Dinsdag; een confrontatie. We dachten dat we waren gewend aan de Israëlische cultuur … wachten, wachten, geduld, wachten. Nadat we van 13:00-15:30 hadden gewacht en de irritatie toenam, was de bus er om een aantal cliënten naar de stembus te brengen. Wij voorin in de bus en op naar het ‘Community centre.’ We moesten de cliënten naar binnen rijden en wachten… ;) Het stemmen gaat hier niet met behulp van een waslijst van namen, maar een soort letterbak met hierin de namen van de mogelijk ‘nieuwe’ burgemeesters voor Jeruzalem. Na het stemmen naar huis gebracht door een collega. Hierna onze restjes van de lunch verorberd. Jammie!

Ilja

Fotoblog

Werkplek

Huis voor de woongroepen

 

Israël

 

 

The Westbank

Zomaar

Vakantie met handicaps

Afgelopen week zijn Ilja en ik (Liesbeth) drie dagen met ons werk naar het noorden van Israël geweest. Het bleef tot op het laatste moment spannend of we mee mochten als vrijwilligers en wat onze taak zou worden. Tot dan toe hadden we namelijk alleen geholpen bij de dagbesteding en het serveren van eten. Bij de reis waren er echter meer handen nodig bij de verzorging en daar hadden Ilja en ik allebei geen ervaring mee… Maar dat is hier geen enkel probleem, dan leren ze het je toch? Eerst zouden we uitleg van iemand van het personeel krijgen, later werd dat gewijzigd in meelopen met andere vrijwilligers. Uiteindelijk hebben we één keer van te voren gezien hoe iemand op de wc geholpen werd, en dat moest dan maar genoeg zijn! We werden allebei aan een andere vrijwilligster gekoppeld, twee Deense meiden van begin twintig die zelf ook nog maar twee maanden ervaring hadden. Globaal werd ons meegedeeld wat het programma van de week was, maar vooral niet te gedetailleerd: met een groep gehandicapten weet je van te voren dat alles langer gaat duren dan je van te voren gepland hebt. Uiteindelijk wist dus alleen de huismoeder wat we wanneer gingen doen.

Dinsdagochtend begon het al vroeg voor ons. We moesten om 6 uur van huis, om om 7 uur de twee vrouwen te helpen waar we verantwoordelijk voor waren. Dat betekent hen helpen met douchen, checken of ze alles bij zich hebben voor de vakantie, en hen ontbijt geven. Gelukkig was één van hen redelijk mobiel, dus daar hoefden we alleen de bagage voor te checken. Zij kon alleen niet praten, dus soms was het even zoeken voordat we begrepen wat ze wilde. Zo waren we vergeten haar naar de wc te brengen voordat we de bus ingingen. Gelukkig kwamen we daar nog net op tijd achter :)

 

Alles bij elkaar was dit een reis om niet gauw weer te vergeten! Aan de ene kant was je constant in de weer om de rolstoelen te duwen, water aan te geven, bij het ontbijt en diner iedereen te laten kiezen wat ze wilden eten en hen vervolgens helpen om het te kunnen eten, mensen naar de wc te brengen of zelf te verschonen etc. Maar aan de andere kant was het geweldig om te zien en te merken hoezeer de mensen ervan genoten om eens even lekker weg te zijn, en dingen te kunnen doen, zien en horen die ze anders nooit zouden kunnen doen. Zo blij als de mensen alleen al waren als ze in de bus zaten, onderweg naar een nieuwe bestemming! Gaandeweg raakten we steeds meer aan elkaar gewend en konden we ook echt van elkaars gezelschap genieten en lekker gek doen.

Misschien dat er binnenkort weer een reis georganiseerd wordt, voor de bewoners die deze keer niet mee konden. Ik denk dat Ilja en ik ons dan weer inschrijven ;)

Indrukken van de afgelopen maand

We zijn alweer een aantal weken hier en zijn al aardig gewend. De ‘young ladies’ hebben het nu goed naar hun zin op de werkplekken. Dat hebben jullie natuurlijk wel gemerkt als ze hun weblog schrijven. Zoals altijd geniet ik ervan om hier te zijn en met een groep mee te mogen draaien. We vielen met onze neus in de ‘boter’, feesten wel te verstaan. Tjonge, het hield niet op. Ik vond het heel bijzonder om ze mee te mogen vieren. Eerst Rosj Hasjana, met de appeltjes en de honing en de wens voor een zoet en goed nieuwjaar. En de sjofar werd geblazen in de synagoges.

Ik vond voor mezelf Jom Kippoer indrukwekkend: je merkt dat iedereen zichzelf onderzoekt en vergeving vraagt aan God en mensen tegen wie je iets misdaan hebt. Op deze dag vasten de joden en er is geen radio, tv, telefoon enz. Er is écht geen verkeer op de weg, kinderen racen met hun fietsjes over de autoloze wegen.  Dit doen de kinderen alleen op deze speciale dag. Geweldig!

We zijn tijdens Soekot naar de Klaagmuur geweest voor de priesterlijke zegen. Wat zijn er dan veel mensen op het plein voor de Klaagmuur! Om half 11 werd hij door de opperrabbijn uitgesproken. Echt iedereen was doodstil, zelfs de kleine kinderen. We kennen deze zegen ook uit Numeri 6:24-26. Maar wij laten vers 27 vaak weg:  “Zo zullen zij Mijn Naam op de Israëlieten leggen en Ik zal hen zegenen”. Wat mooi, dat er zovelen komen om Gods zegen te willen ontvangen.

Vandaag heb ik in het parkje vlakbij ons Arabische vrouwen olijven zien plukken en in ons groepje twee vijgepluksters die ze in de oven laten drogen.

We zijn zondag naar de woestijn en de Dode Zee geweest, wat een feest was dat. Zulk heerlijk weer, ook om te lopen en de bergen in te gaan. En daarna…. Heerlijk dobberen in de Dode Zee en je lekker (laten) insmeren met de zwarte modder. Wat een zachte velletjes hebben we nu.

Joke