Afgelopen week
zijn Ilja en ik (Liesbeth) drie dagen met ons werk naar het noorden van Israël
geweest. Het bleef tot op het laatste moment spannend of we mee mochten als
vrijwilligers en wat onze taak zou worden. Tot dan toe hadden we namelijk
alleen geholpen bij de dagbesteding en het serveren van eten. Bij de reis waren
er echter meer handen nodig bij de verzorging en daar hadden Ilja en ik allebei
geen ervaring mee… Maar dat is hier geen enkel probleem, dan leren ze het je
toch? Eerst zouden we uitleg van iemand van het personeel krijgen, later werd
dat gewijzigd in meelopen met andere vrijwilligers. Uiteindelijk hebben we één
keer van te voren gezien hoe iemand op de wc geholpen werd, en dat moest dan maar
genoeg zijn! We werden allebei aan een andere vrijwilligster gekoppeld, twee
Deense meiden van begin twintig die zelf ook nog maar twee maanden ervaring
hadden. Globaal werd ons meegedeeld wat het programma van de week was, maar
vooral niet te gedetailleerd: met een groep gehandicapten weet je van te voren
dat alles langer gaat duren dan je van te voren gepland hebt. Uiteindelijk wist
dus alleen de huismoeder wat we wanneer gingen doen.
Dinsdagochtend begon het al vroeg voor ons. We moesten om 6 uur van huis, om om 7 uur de twee vrouwen te helpen waar we verantwoordelijk voor waren. Dat betekent hen helpen met douchen, checken of ze alles bij zich hebben voor de vakantie, en hen ontbijt geven. Gelukkig was één van hen redelijk mobiel, dus daar hoefden we alleen de bagage voor te checken. Zij kon alleen niet praten, dus soms was het even zoeken voordat we begrepen wat ze wilde. Zo waren we vergeten haar naar de wc te brengen voordat we de bus ingingen. Gelukkig kwamen we daar nog net op tijd achter :)
Dinsdagochtend begon het al vroeg voor ons. We moesten om 6 uur van huis, om om 7 uur de twee vrouwen te helpen waar we verantwoordelijk voor waren. Dat betekent hen helpen met douchen, checken of ze alles bij zich hebben voor de vakantie, en hen ontbijt geven. Gelukkig was één van hen redelijk mobiel, dus daar hoefden we alleen de bagage voor te checken. Zij kon alleen niet praten, dus soms was het even zoeken voordat we begrepen wat ze wilde. Zo waren we vergeten haar naar de wc te brengen voordat we de bus ingingen. Gelukkig kwamen we daar nog net op tijd achter :)
Alles bij elkaar was dit een reis om niet gauw weer te
vergeten! Aan de ene kant was je constant in de weer om de rolstoelen te duwen,
water aan te geven, bij het ontbijt en diner iedereen te laten kiezen wat ze
wilden eten en hen vervolgens helpen om het te kunnen eten, mensen naar de wc
te brengen of zelf te verschonen etc. Maar aan de andere kant was het geweldig
om te zien en te merken hoezeer de mensen ervan genoten om eens even lekker weg
te zijn, en dingen te kunnen doen, zien en horen die ze anders nooit zouden
kunnen doen. Zo blij als de mensen alleen al waren als ze in de bus zaten,
onderweg naar een nieuwe bestemming! Gaandeweg raakten we steeds meer aan
elkaar gewend en konden we ook echt van elkaars gezelschap genieten en lekker
gek doen.
Misschien dat er binnenkort weer een reis georganiseerd
wordt, voor de bewoners die deze keer niet mee konden. Ik denk dat Ilja en ik
ons dan weer inschrijven ;)
Ha Liesbeth!
BeantwoordenVerwijderenDat klinkt pittig! Jullie hebben werk gedaan waar je in Nederland volgens mij minimaal drie jaar in opleiding voor moet zijn! Maar dat kan je natuurlijk wel even snel afkijken ;) Super dat jullie het zo goed hebben gedaan en het ook nog leuk vonden! En ja, ondertussen stond Jeruzalem op z'n kop... Dat je dat nu net miste! Heel veel succes de komende weken weer!
Liefs, Wouter en Margrietha
He Nathalie,
BeantwoordenVerwijderenLeuk om jullie berichten te lezen. Die drie maanden zijn vast veel te kort! ;-) Geniet er nog van, veel plezier!
Groetjes,
Gert-Jan en Gerdine