Ma? Ma zeh?

Wat? Wat is dat? De laatste week is aangebroken en inmiddels al bijna ten einde. Een raar gevoel. Tegelijkertijd verheugd zijn om naar huis te gaan en verdrietig om afscheid te nemen.

Afgelopen woensdag hebben Nathalie en Vanja afscheid genomen van de mensen op hun werkplek. Er was een verrassingsfeestje georganiseerd. Erg leuk om hun verhalen te horen van het afscheid! Bizar om te zien hoe dichtbij een lach en een traan zijn.

Inmiddels hebben Liesbeth en ik ook onze voorbereidingen klaar voor het afscheid van morgen. De kaarten zijn geschreven, de Chanoeka liedjes zijn ingestudeerd en een beruchte koek staat in de koelkast. Maar voordat het zover is, gaan wij straks naar een echtpaar om de eerste avond van Chanoeka te vieren. De eerste kaars zal worden ontstoken en we zullen het Chanoeka spel spelen.

Morgenochtend weer vroeg uit de veren. Een vreemde dag; een donderdag met normale werkzaamheden en ons afscheid.

Inmiddels worden de koffers hier ook al langzamerhand gepakt… en vol argwaan gewogen…

De laatste sjekels worden uitgegeven. Van het weekend is de grote schoonmaak en zullen wij nog een laatste keer sfeer snuiven in Jeruzalem; het Tempelplein, de Soukh, het Bel park, de Oude stad.

Nederland maak je borst maar nat! Maandag zijn we er weer! :-)

Mazzel tov,
Ilja

Onvergetelijke trip!

Joke heeft in haar blog al over onze plannen verteld, een trip naar het noorden.

We hebben de bak KIA carnival gehuurd en Nathalie en ik waren de gelukkige, want wij mochten rijden. Vrijdagmorgen vroeg opstaan met het liedje Vandaag van Martin Brand:

Ik open de deur en dans over straat;

ik heb er zin in, ik weet dat U meegaat

Vandaag wil ik gaan voor U en voor de mensen om me heen

Ja, vandaag is een nieuw cadeau en ik zal ervan genieten dat ik leef.

Niet iedereen vond het een goed idee om zo op de vroege ochtend te beginnen, dus gingen we maar gauw aan het ontbijt ;-) Lunch maken, auto inladen en gaan. Daar zitten we met ons zessen (Tineke ging met ons mee om ons de weg te wijzen, super!) in de auto op weg naar het noorden van Israël.

Als eerste gaan we naar Caesarea, een mooie kustplaats met opgravingen uit de Romeinse, Byzantijnse, Arabische en de Kruisvaarders tijd. Interessante geschiedenis en de Bijbel gaat op een andere manier spreken nu je de plekken kent waar men leefde.

Toen gingen we kennismaken met House of Light, een Arabische christelijke instelling in Sefar’am. We werden hartelijk ontvangen door de stichters Anis en Nawal in hun knusse huis van Licht en hoop ;-) dit kun je proeven. Iedereen is welkom en met het evangelie in hun hart en woorden geeft dat hoop voor de ander, voor ontmoeting en vrede tussen moslims, joden en christenen. Voor elke (leeftijds)doelgroep organiseren ze allerlei activiteiten. Toen we net aankwamen was er een bijeenkomst van een groep Arabische jongeren die een tijd van worship met elkaar hadden. Ik vond het bijzonder om Arabische christenen te horen zingen in het Hebreeuws. Dit gebeurde niet in de kerk in Betlehem (Westbank). Ook op mijn werkplek zingen ze geen Hebreeuwse liederen. Het was voor mij een inspirerende avond. Het zet me tot denken en roept vragen op, is zo’n instelling mogelijk in The Westbank?

En dan op naar ons scandinavische gasthuis (met een bijzonder verhaal) in Haifa waar we twee nachten met z’n zessen op één kleine kamer sliepen, suuper gezellig en met een balkon met uitzicht op de middelandse zee, suuper mooi! Onderweg konden we de berg Karmel zien (Elia op de Karmel, 1 kon18:20-46). Na een korte avondwandeling aan de zee liepen we terug en in een gekke bui met Nathalie 10 rondjes om de rotonde gerend die voor ons gasthuis ligt.

Zaterdag zijn we naar een messias belijdende gemeente geweest met een arabische voorganger. Na de lunch in een huis voor ouderen, Beth Ebenezer, hebben we door Haifa gesjouwd met Johanneke die daar nu drie jaar woont met haar arabische man. Erg interessant om haar verhalen te horen, weer inspirerend! Dan een duik in de heldere zee genomen, zoo heerlijk.

Zondag reden we richting Tiberias. We maakten een stop bij de berg Arbel waar je een prachtig uitzicht hebt op het meer van Galilea. Dan uiteraard ook naar de berg der zaligsprekingen (mat 5). Na de lunch zwemmen in het meer. Het was prachtig. Iedereen ging lekker z’n eigen gangetje. Na het zwemmen naar een visrestaurant aan het meer. We aten de Petrusvis, knap stukje werk om zo’n vis te ‘kluiven’, haha. Het smaakte goed.  

Door de woestijn zijn we weer teruggereden naar Jeruzalem, maar omdat het al donker geworden was zagen we er niet veel van. Ondanks dat was dit weekend een onvergetelijk trip. We hebben er allemaal erg van genoten.  Het is enorm speciaal om hier te zijn. Niet altijd makkelijk in deze cultuur, maar enorm leerzaam en inspirerend.

Ik geniet dat ik (hier) leef!

Jalla bye,

Vanja

U maakt ons één

Zoveel talen, culturen en gewoontes. En toch maakt God ons één. De afgelopen dagen heb ik (Liesbeth) dat op een bijzondere manier mogen ervaren. Op sabbat waren we uitgenodigd voor een bar mitswa. Dat was op zich al heel bijzonder, omdat dit echt een familiefeest is. We kenden de jongen die dertien geworden was niet eens! Vorige week hadden we hem, zijn moeder en zijn zusje voor het eerst ontmoet, toen Vanja en ik na een ‘bos’wandeling de weg naar de bushalte vroegen. Als antwoord kregen we: “Dat weet ik niet, maar ik weet wel waar mijn auto staat. Als je wilt kun je meerijden.” Eenmaal in de auto verontschuldigde de moeder zich dat ze ons niet thuis kon brengen omdat het al bijna sabbat was. Maar we waren welkom om een keer sabbat mee te vieren, of nog beter, volgende week naar de bar mitswa van haar zoon te komen. Had ik een emailadres? Dan kon ze de Engelse uitnodiging doorsturen. Zo gezegd, zo gedaan. En inderdaad had ik de volgende dag een uitnodiging in mijn mailbox. En zo zaten Nathalie, Ilja en ik zaterdag als enige christenen in een synagogedienst. De dienst was volledig in het Hebreeuws, maar gelukkig waren er in het vrouwengedeelte enkele vrouwen bereid om ons uit te leggen wat er allemaal gebeurde. Op die manier heb ik in het gebedenboek mee kunnen lezen en zingen. De belangrijkste gebeurtenis tijdens zo’n dienst is dat de dertienjarige, die vanaf dat moment als volwassene meetelt, het gedeelte uit de bijbel mag voorlezen dat aan de beurt is. En dat zijn niet maar een paar verzen, nee, dat waren vier complete hoofdstukken (Genesis 28-31)! Hij moet er al een maand van te voren op oefenen om dat perfect voor te kunnen dragen. In de synagoge lezen ze namelijk van een leren boekrol voor, waar alleen de medeklinkers van de woorden op staan geschreven. Alle klinkers, en op welke toonhoogte het voorgelezen moet worden (het klinkt een beetje zangerig), moet de jongen dus uit z’n hoofd weten! Hij deed het razendsnel, en moest slechts een paar keer opnieuw beginnen omdat hij de wijs niet meer precies wist. Ik heb thuis maar eens op m’n gemakje gekeken wat hij nou had voorgelezen, want dat kon ik daar niet bijhouden! ’s Avonds waren we ook uitgenodigd om met de muzikale rondleiding door een van de oudste buurten buiten de muren van Jeruzalem mee te lopen. Na afloop zou er het ‘uitzwaaien van de sabbat’ zijn in de synagoge. Dus wij verwachtten nog een dienst te krijgen, maar dat bleek heel wat anders te zijn: een heleboel hapjes en muziek en gezelligheid om de sabbat mee af te sluiten J. Aan gesprekstof geen gebrek; iedereen vond het interessant om te weten hoe wij op dit feest terecht gekomen waren, zeker toen ze erachter kwamen dat we christenen zijn. Aan één man hebben we zelfs proberen uit te leggen waarom wij in Jezus als de Messias geloven.

De volgende dag gingen we als groep op ‘excursie’ naar Bethlehem, voor een Arabische dienst met onze Palestijnse broeders en zusters. Via een koptelefoontje konden we de Engelse vertaling van de complete dienst meekrijgen. Heel bijzonder om te zien hoe de mensen vol overgave hun liederen zingen. Met allerlei voorbeelden wees de voorganger zijn gemeente erop om met de volle honderd procent op God te vertrouwen, juist ook op die momenten dat je niet meer weet hoe het verder moet en dat je bang maakt. Een boodschap die ons ook bemoedigt!

Tot slot ben ik gisteravond naar de bijbelstudieavond van ‘mijn’ gemeente hier in Jeruzalem gegaan. Samen eten, zingen, delen hoe God in je leven werkt, en Zijn woord bestuderen. Ontzettend gaaf om dat met mensen van over heel de wereld te kunnen doen. Joden, Amerikanen, Engelsen, Duitsers, mensen uit Mexico en Peru, in de aanbidding van onze God zijn we allen één.

Onze laatste maand

Het is alweer onze laatste maand hier in Jeruzalem, op ons werk en het wonen met elkaar.
Ilja en Nathalie hebben al afscheid genomen van Annetje, een joodse oorlogsoverlevende die ze een keer in de twee weken hebben bezocht vanuit stichting Elah.

Langzamerhand gaan onze gedachten al de kant op dat we weer naar huis toe gaan. De een heeft dat iets meer dan de ander.
Afgelopen week heb ik hier m'n verjaardag gevierd, ver van m'n kinderen en kleinkinderen die ik wel
gemist heb die dag!! Maar...... ik  heb een super leuke dag gehad en ben heel erg verwend door de "meiden" die een heerlijk ontbijt voor me klaar hadden  gemaakt met allerlei lekkers op een mooi versierde tafel, er hingen slingers en ik kreeg een prachtig kado. Het kon niet mooier!!!
En daarna viel ik die dag met m'n neus in nog een feestje n.l. op de koffieochtend van Elah met een aantal oudere mensen van wie er ook twee jarig waren, dus alweer feest!

Deze week gaan we een trip naar het noorden maken, daar hebben we reuze veel zin in!!
Wat gaan we allemaal doen??? Eerst gaan we naar House of  Light in Swar ám (misschien lezen jullie in het volgende blog daar wel meer over) en de volgende dag zijn we in Haifa, waar we naar een gemeente gaan waar arabieren en joden samen komen en we gaan Haifa bekijken  en..... als het lekker weer is zwemmen in de zee!!!! Zondag gaan we naar het meer van Galilea. We gaan dus veel zien en beleven.

Vandaag zijn we naar een gemeente in Bethlehem geweest waar we een fijne dienst hebben gehad met een mooie boodschap over geloof en vertrouwen in ons leven.
We kwamen na afloop nog een leuke winkel tegen waar net een bruidspaar een photoshoot liet maken en wij mochten mee op de foto, geweldig toch.

Joke

Vrijdag

Hoe zien onze vrijdagen er hier uit? Ik zal in het kort een overzichtje proberen te geven van deze vrijdag. 

In totaal gaan we vier vrijdagen naar “ons oudje”. Ilja en ik bezoeken een uit Nederlands afkomstige vrouw die hier al jaren woont. Leuk om over van alles en nog wat te kletsen. Vandaag gingen we na de thee samen op stap. Ze liet ons zien waar ze altijd naar de synagoge gaat en ze gaf ons een rondleiding door het winkelcentrum wat er hier echt heel anders uitziet dan in Nederland. Alles wordt al klaargemaakt voor de shabbat. Speciaal eten wordt verkocht en iedereen doet de laatste aankopen.

Na dit bezoek gingen we met ons tweeën naar een orthodoxe wijk Meah Shearim. Na speciale kledingaanpassingen te hebben gedaan (schouders en armen bedekken) konden we op stap. Echt bijzonder om daar als bijna enige buitenlander door heen te lopen en iets te kunnen proeven van hun leven. Het is zo ongelofelijk anders. Ik had me niet dieper in het joodse openbare leven kunnen indopen dan op deze manier. 

Hierna gingen we richting de joodse soek (markt) voor het doen van onze aankopen. We liepen langs een gebouw waar een oud bord hing met de vermelding dat dit een soepkeuken was. En omdat we nog een soepkeuken zoeken om te helpen liepen wij naar binnen om te vragen of ze nog vrijwilligers konden gebruiken. We vroegen of dit inderdaad gaarkeuken was. Een degelijk uitziende meneer antwoordde bevestigend. Vervolgens kwam onze vraag of ze nog vrijwilligers nodig hadden, waarop meneer verbaasd antwoordde dat dit geen soepkeuken was maar een synagoge en dat we nu in de manneningang stonden. Al sorry zeggend en lachend verlieten we dit pand.

Daarna vervolgden we onze weg naar de soek waar we al proevend van de plaatselijke lekkernijen onze boodschappen deden. Ook nog een leuke galerie bezocht waar we maffe foto’s maakten.

De avond werd afgesloten met een shabbatmaaltijd die we op traditionele manier (proberen te ) vieren. Daarna de gewone dagelijkse rompslomp zoals afwassen (en een weblog schrijven). Ja, dit soort dingen gaan hier ook gewoon door. :-)

Nathalie 

Ein, stein, schluss…

Een, twee, drie daar is het blog! Na een weekend vol van indrukken zijn we weer aangekomen in een normale werkweek.

Afgelopen zondag hebben wij Yad Vashem bezocht. Het was een erg indrukwekkend bezoek. Bizar om in woorden, beelden en persoonlijke verhalen te zien en te horen wat de Joden hebben meegemaakt in de WO2. Zo enorm mensonwaardig!

Het was vaak wel even slikken tijdens het lopen door het museum. Aan het einde dacht ik, ‘yes vrede!’ Maar het woord en de beleving bij vrede had voor zoveel Joden een hele andere betekenis. Je hoorde verhalen over mensen die zich afvroegen wat voor zin het nog had om verder te leven; hun hele familie was uitgemoord. Joodse vrouwen die er alles aan doen om niet zwanger te raken, omdat het huilen van een kind hen herinnert aan de kampen.

'Vrede' wat voor ons zo vanzelfsprekend is. Terwijl het een wonder is dat er vrede is, maar ook dat we vrede in ons hart hebben. Hemelse vrede om opnieuw te durven en willen beginnen.

Afgelopen maandag nog vol van de indrukken en gedachten naar het werk gegaan. Er waren een aantal workshops georganiseerd: Creatief schrijven en koekjes bakken. De mensen genoten er enorm van. Alles was in het Hebreeuws, dus ondertussen ‘creatief’ gehaakt en genoten van de enthousiaste gezichten van de mensen.

Dinsdag; een confrontatie. We dachten dat we waren gewend aan de Israëlische cultuur … wachten, wachten, geduld, wachten. Nadat we van 13:00-15:30 hadden gewacht en de irritatie toenam, was de bus er om een aantal cliënten naar de stembus te brengen. Wij voorin in de bus en op naar het ‘Community centre.’ We moesten de cliënten naar binnen rijden en wachten… ;) Het stemmen gaat hier niet met behulp van een waslijst van namen, maar een soort letterbak met hierin de namen van de mogelijk ‘nieuwe’ burgemeesters voor Jeruzalem. Na het stemmen naar huis gebracht door een collega. Hierna onze restjes van de lunch verorberd. Jammie!

Ilja

Fotoblog

Werkplek

Huis voor de woongroepen

 

Israël

 

 

The Westbank

Zomaar

Vakantie met handicaps

Afgelopen week zijn Ilja en ik (Liesbeth) drie dagen met ons werk naar het noorden van Israël geweest. Het bleef tot op het laatste moment spannend of we mee mochten als vrijwilligers en wat onze taak zou worden. Tot dan toe hadden we namelijk alleen geholpen bij de dagbesteding en het serveren van eten. Bij de reis waren er echter meer handen nodig bij de verzorging en daar hadden Ilja en ik allebei geen ervaring mee… Maar dat is hier geen enkel probleem, dan leren ze het je toch? Eerst zouden we uitleg van iemand van het personeel krijgen, later werd dat gewijzigd in meelopen met andere vrijwilligers. Uiteindelijk hebben we één keer van te voren gezien hoe iemand op de wc geholpen werd, en dat moest dan maar genoeg zijn! We werden allebei aan een andere vrijwilligster gekoppeld, twee Deense meiden van begin twintig die zelf ook nog maar twee maanden ervaring hadden. Globaal werd ons meegedeeld wat het programma van de week was, maar vooral niet te gedetailleerd: met een groep gehandicapten weet je van te voren dat alles langer gaat duren dan je van te voren gepland hebt. Uiteindelijk wist dus alleen de huismoeder wat we wanneer gingen doen.

Dinsdagochtend begon het al vroeg voor ons. We moesten om 6 uur van huis, om om 7 uur de twee vrouwen te helpen waar we verantwoordelijk voor waren. Dat betekent hen helpen met douchen, checken of ze alles bij zich hebben voor de vakantie, en hen ontbijt geven. Gelukkig was één van hen redelijk mobiel, dus daar hoefden we alleen de bagage voor te checken. Zij kon alleen niet praten, dus soms was het even zoeken voordat we begrepen wat ze wilde. Zo waren we vergeten haar naar de wc te brengen voordat we de bus ingingen. Gelukkig kwamen we daar nog net op tijd achter :)

 

Alles bij elkaar was dit een reis om niet gauw weer te vergeten! Aan de ene kant was je constant in de weer om de rolstoelen te duwen, water aan te geven, bij het ontbijt en diner iedereen te laten kiezen wat ze wilden eten en hen vervolgens helpen om het te kunnen eten, mensen naar de wc te brengen of zelf te verschonen etc. Maar aan de andere kant was het geweldig om te zien en te merken hoezeer de mensen ervan genoten om eens even lekker weg te zijn, en dingen te kunnen doen, zien en horen die ze anders nooit zouden kunnen doen. Zo blij als de mensen alleen al waren als ze in de bus zaten, onderweg naar een nieuwe bestemming! Gaandeweg raakten we steeds meer aan elkaar gewend en konden we ook echt van elkaars gezelschap genieten en lekker gek doen.

Misschien dat er binnenkort weer een reis georganiseerd wordt, voor de bewoners die deze keer niet mee konden. Ik denk dat Ilja en ik ons dan weer inschrijven ;)

Indrukken van de afgelopen maand

We zijn alweer een aantal weken hier en zijn al aardig gewend. De ‘young ladies’ hebben het nu goed naar hun zin op de werkplekken. Dat hebben jullie natuurlijk wel gemerkt als ze hun weblog schrijven. Zoals altijd geniet ik ervan om hier te zijn en met een groep mee te mogen draaien. We vielen met onze neus in de ‘boter’, feesten wel te verstaan. Tjonge, het hield niet op. Ik vond het heel bijzonder om ze mee te mogen vieren. Eerst Rosj Hasjana, met de appeltjes en de honing en de wens voor een zoet en goed nieuwjaar. En de sjofar werd geblazen in de synagoges.

Ik vond voor mezelf Jom Kippoer indrukwekkend: je merkt dat iedereen zichzelf onderzoekt en vergeving vraagt aan God en mensen tegen wie je iets misdaan hebt. Op deze dag vasten de joden en er is geen radio, tv, telefoon enz. Er is écht geen verkeer op de weg, kinderen racen met hun fietsjes over de autoloze wegen.  Dit doen de kinderen alleen op deze speciale dag. Geweldig!

We zijn tijdens Soekot naar de Klaagmuur geweest voor de priesterlijke zegen. Wat zijn er dan veel mensen op het plein voor de Klaagmuur! Om half 11 werd hij door de opperrabbijn uitgesproken. Echt iedereen was doodstil, zelfs de kleine kinderen. We kennen deze zegen ook uit Numeri 6:24-26. Maar wij laten vers 27 vaak weg:  “Zo zullen zij Mijn Naam op de Israëlieten leggen en Ik zal hen zegenen”. Wat mooi, dat er zovelen komen om Gods zegen te willen ontvangen.

Vandaag heb ik in het parkje vlakbij ons Arabische vrouwen olijven zien plukken en in ons groepje twee vijgepluksters die ze in de oven laten drogen.

We zijn zondag naar de woestijn en de Dode Zee geweest, wat een feest was dat. Zulk heerlijk weer, ook om te lopen en de bergen in te gaan. En daarna…. Heerlijk dobberen in de Dode Zee en je lekker (laten) insmeren met de zwarte modder. Wat een zachte velletjes hebben we nu.

Joke

Vandaag zijn we hier al weer drie weken. De tijd vliegt. Er is hier zoveel te beleven, dat ik eigenlijk denk ik dat drie maanden veel te kort is.

De afgelopen dagen hebben we veel Joodse feesten/bijzondere dagen gehad.

Een bijzonder gebeuren was dat we de priesterlijke zegen hebben ontvangen bij de klaagmuur. Daar sta je dan tussen joden en christenen van over de hele wereld. Samen een in het geloof.

Of zomaar dansen op een plein bij een synagoge. Eerst dansten alleen de mannen, en vervolgens werd er verteld dat er achter de “scheidingsmuur” plek is voor de vrouwen. Dat is dan wel even komisch waar ik zelf echt niet aan gedacht had. Nou, ik moet zeggen, ze kunnen hier aardig dansen!

Ook  mooi dat we bij een joodse vrouw waren uitgenodigd in haar soeka (loofhut). Er waren, naast ons, holocaust overlevenden uitgenodigd. Dan horen we kort hun verhaal en hun ervaringen. Zo worden we echt in hun leven ondergedompeld.

Het is dan best een contrast om na deze joodse belevenissen over te stappen naar het Arabische leven op het werk. Daar zijn de mensen echt met andere dingen bezig. Ze vertellen er zomaar over. Als we gewoon even een winkel inlopen om wat te kijken worden er praatjes aangeknoopt en horen we hoe zij tegen hun leven  en alle gebeurtenissen aankijken.

Het contact hier in onze eigen groep is ook leuk in ontwikkeling. Naar mij idee :-) zijn we aardig aan elkaar gewend en vullen we elkaar aan. Je leert hier gelijk meer over jezelf en over hoe anderen leven.

Alle ontmoetingen hier zorgen er voor dat je echt na gaat denken over hoe jezelf staat ten opzichte van alle gebeurtenissen. Het haalt bestaande ideeën omver en het maakt ruimte voor nieuwe inzichten. Een hele verrijking. 

Shalom, Nathalie

“How to build an ark?” (@ Evan Almighty)

Oh no: “How to build a soeka?”

Soeka is het Hebreeuwse woord voor een loofhut. Met het Loofhuttenfeest (vanaf a.s. donderdag t/m volgende week vrijdag) gedenken de Joden de uittocht uit Egypte. In Jeruzalem verschijnen al op veel balkons loofhutten. Gisterenavond zijn wij druk bezig geweest met het bouwen van een soeka. Al met al was het een echt vrouwengebeuren. We hebben een hoop lol gehad en de hut staat! ;)

Wat maakt een soeka een soeka? Ten eerste ‘moet’ men er elke dag in eten,  de hut is versierd met minstens de vier symbolische voorwerpen en er moet een gat in het dak zitten.  Het gat in het dak verwijst naar de verschijning van God in een wolkkolom en een vuurkolom. Voor mij persoonlijk maakt het mij ervan bewust dat God er naar verlangt om zichzelf kenbaar te maken aan ons!! Hij is een Levende GOD! Zijn onze geestelijke oren en ogen geopend voor Zijn stem?

Ook op onze, Liesbeth en mijn werkplek zijn we druk bezig geweest met de voorbereidingen. De deelnemers, mensen met een enkelvoudige en meervoudige beperking, hebben tekeningen en versieringen gemaakt. 

Nadat de soeka klaar was, zijn Liesbeth en ik naar “onze” keuken gesneld. We mogen elke dag de maaltijden serveren aan de bewoners van de eerste verdieping. Het is fantastisch om gastvrouw te mogen zijn; eten serveren, afwassen en een praatje maken met de mensen. Alles gaat op zijn Israëlisch. Dat betekent flexibel zijn, afwassen met koud water, geen theedoeken dus de vaat laten drogen in de lucht, elke dag pita brood, een gescheiden keuken voor vlees en melk, de werktijden minstens twee keer op een dag veranderen. ;) We krijgen het steeds beter onder de knie. We zijn benieuwd naar volgende week, omdat het Loofhuttenfeest is rijden er geen bussen en ligt een groot deel van het leven in Jeruzalem stil. Dus afwachten welke dagen we volgende week moeten/kunnen werken…  Ilja