U maakt ons één

Zoveel talen, culturen en gewoontes. En toch maakt God ons één. De afgelopen dagen heb ik (Liesbeth) dat op een bijzondere manier mogen ervaren. Op sabbat waren we uitgenodigd voor een bar mitswa. Dat was op zich al heel bijzonder, omdat dit echt een familiefeest is. We kenden de jongen die dertien geworden was niet eens! Vorige week hadden we hem, zijn moeder en zijn zusje voor het eerst ontmoet, toen Vanja en ik na een ‘bos’wandeling de weg naar de bushalte vroegen. Als antwoord kregen we: “Dat weet ik niet, maar ik weet wel waar mijn auto staat. Als je wilt kun je meerijden.” Eenmaal in de auto verontschuldigde de moeder zich dat ze ons niet thuis kon brengen omdat het al bijna sabbat was. Maar we waren welkom om een keer sabbat mee te vieren, of nog beter, volgende week naar de bar mitswa van haar zoon te komen. Had ik een emailadres? Dan kon ze de Engelse uitnodiging doorsturen. Zo gezegd, zo gedaan. En inderdaad had ik de volgende dag een uitnodiging in mijn mailbox. En zo zaten Nathalie, Ilja en ik zaterdag als enige christenen in een synagogedienst. De dienst was volledig in het Hebreeuws, maar gelukkig waren er in het vrouwengedeelte enkele vrouwen bereid om ons uit te leggen wat er allemaal gebeurde. Op die manier heb ik in het gebedenboek mee kunnen lezen en zingen. De belangrijkste gebeurtenis tijdens zo’n dienst is dat de dertienjarige, die vanaf dat moment als volwassene meetelt, het gedeelte uit de bijbel mag voorlezen dat aan de beurt is. En dat zijn niet maar een paar verzen, nee, dat waren vier complete hoofdstukken (Genesis 28-31)! Hij moet er al een maand van te voren op oefenen om dat perfect voor te kunnen dragen. In de synagoge lezen ze namelijk van een leren boekrol voor, waar alleen de medeklinkers van de woorden op staan geschreven. Alle klinkers, en op welke toonhoogte het voorgelezen moet worden (het klinkt een beetje zangerig), moet de jongen dus uit z’n hoofd weten! Hij deed het razendsnel, en moest slechts een paar keer opnieuw beginnen omdat hij de wijs niet meer precies wist. Ik heb thuis maar eens op m’n gemakje gekeken wat hij nou had voorgelezen, want dat kon ik daar niet bijhouden! ’s Avonds waren we ook uitgenodigd om met de muzikale rondleiding door een van de oudste buurten buiten de muren van Jeruzalem mee te lopen. Na afloop zou er het ‘uitzwaaien van de sabbat’ zijn in de synagoge. Dus wij verwachtten nog een dienst te krijgen, maar dat bleek heel wat anders te zijn: een heleboel hapjes en muziek en gezelligheid om de sabbat mee af te sluiten J. Aan gesprekstof geen gebrek; iedereen vond het interessant om te weten hoe wij op dit feest terecht gekomen waren, zeker toen ze erachter kwamen dat we christenen zijn. Aan één man hebben we zelfs proberen uit te leggen waarom wij in Jezus als de Messias geloven.

De volgende dag gingen we als groep op ‘excursie’ naar Bethlehem, voor een Arabische dienst met onze Palestijnse broeders en zusters. Via een koptelefoontje konden we de Engelse vertaling van de complete dienst meekrijgen. Heel bijzonder om te zien hoe de mensen vol overgave hun liederen zingen. Met allerlei voorbeelden wees de voorganger zijn gemeente erop om met de volle honderd procent op God te vertrouwen, juist ook op die momenten dat je niet meer weet hoe het verder moet en dat je bang maakt. Een boodschap die ons ook bemoedigt!

Tot slot ben ik gisteravond naar de bijbelstudieavond van ‘mijn’ gemeente hier in Jeruzalem gegaan. Samen eten, zingen, delen hoe God in je leven werkt, en Zijn woord bestuderen. Ontzettend gaaf om dat met mensen van over heel de wereld te kunnen doen. Joden, Amerikanen, Engelsen, Duitsers, mensen uit Mexico en Peru, in de aanbidding van onze God zijn we allen één.